มหาวิทยาลัยเป็นวัยที่กำลังมีไฟ มีความหวัง มีความฝัน และมีคำถามมากมายที่ต้องการคำตอบ ข้าพเจ้าเชื่อว่านักศึกษาเหล่านี้เป็นฅนฉลาด มีความคิดเป็นของตนเอง จึงมีคำถามที่แตกต่างจากฅนมากหลาย แต่ใช่ว่าทุกคำถามจะเป็นคำถามอันพึงใจต่อผู้ฟังก็หามิได้ คำถามของนักศึกษาเหล่านี้ก็เช่น ทำไมเกรดจึงสำคัญนัก? ทำไมต้องใส่เครื่องแบบ? ทำไมต้องกำหนดทรงผม? ทำไมต้องเกณฑ์ทหาร? ทำไมการปกครองและระบบจึงเป็นเช่นนี้? และอีกร้อยแปดพันคำถาม เหลือวิสัยผู้ที่ไม่เคยใคร่รู้จะตอบได้ เมื่อมิได้คำตอบอันพึงประสงค์แล้วไซร้ พวกเขาเหล่านั้นจึงท้าทายเพื่อหาคำตอบ นักศึกษาเหล่านี้จึงถูกเรียกว่า นักศึกษาจอมขบถ แต่ก็ใช่ว่าฅนเหล่านี้จะแค่ท้าทายขนบก็หามิได้ ด้วยความที่เป็นนักศึกษา เขาจึงขวนขวายความรู้ในแนวทางเลือก อันมิได้เป็นกระแสหลัก และออกไปในทางต้องห้ามอยู่สักหน่อย เบื้องต้นก็เพื่อนำมาโต้เถียงต่อคำตอบอันไร้แก่นสารที่ได้รับมา แต่อันว่าเมื่อเวลาผ่านไป จากการศึกษาและท้าทาย ได้ตกผลึกจนเข้าใจแก่นสารสาระแล้วนั้น นักศึกษาจอมขบถเหล่านี้ก็จะเริ่มประนีประนอม มีความคิดที่จะผสมผสานความรู้ของตนเข้ากับความเป็นจริง เพื่อพัฒนาให้เป็นแนวทางที่ดียิ่งขึ้นในภายภาคหน้าต่อไป
นักศึกษาจอมขบถเหล่านี้ จะมองว่าเป็นฅนฉลาดก็ใช่ จะมองว่าเป็นฅนโง่ก็ได้เหมือนกัน ด้วยว่าพวกเขานั้นเข้าใจความเป็นจริงได้ยาก และไม่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ จนกว่าจะรู้ได้อย่างถ่องแท้ ในความเห็นของฅนทั่วไป เรื่องเหล่านี้ไม่เห็นต้องถามเลย ก็น่าจะเข้าใจเองได้มิใช่หรือ แต่กระนั้นเราย่อมหลีกเลี่ยงเรื่องเช่นนี้ไปมิได้ ในทุกยุคทุกสมัย ยังต้องพบเจอนักศึกษาจอมขบถเลือดใหม่เสมอ และผู้ที่จะตอบคำถามเหล่านี้ได้ ก็มิใช่ใครอื่นเลย ก็คือเหล่านักศึกษาจอมขบถรุ่นก่อนนั่นเอง
ท่านทั้งหลายอย่าได้กลัวนักศึกษาจอมขบถเลย วันหนึ่งเมื่อพวกเขาเหล่านั้นท้าทายและศึกษาจนถึงที่สุดแห่งความรู้แล้วไซร้ พวกเขานี่เองที่จะทุ่มเททั้งกายและใจ ในวิถีทางที่เขาเลือกอย่างแท้จริง ด้วยสายตาแห่งความรู้ในมุมมองที่ลึกซึ้งกว้างขวาง และพลังใจอันเต็มเปี่ยม ทว่าหากยังเหลือที่ยืนไว้ให้เขาเหล่านี้...
บางครา เมื่อความเปลี่ยนแปลงมาถึง เราอาจต้องการความคิดแบบขบถบ้างก็เป็นได้...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น