 |
| https://www.behance.net/gallery/2202361/Sun-Pin-The-Art-of-War |
นักปฏิวัติรู้จักเพียงการโค่นล้ม เพราะนั่นคือความถนัดของเขา แต่เมื่อเขาโค่นล่มได้แล้วขึ้นครองอำนาจ นั่นคือจุดเริ่มต้นของความผิดพลาดงานของนักปฏิวัติคือการต่อสู้ ทำลายล้าง ฯลฯ อำนาจอยู่ในมือนักปฏิวัติเพราะเขาเป็นผู้ชนะ เขาย่อมได้อำนาจปกครองไว้ในมือ เมื่อชนะ (ถ้าเห็นว่าควรได้รางวัล)นักปฏิวัติอาจจะควรได้รับการยกย่องเป็นวีรบุรุษ อาจควรได้รับเหรียญตรา อาจควรได้รับรางวัลทุกอย่างจากผู้ที่ชื่นชมยกย่อง แต่สิ่งเดียวที่พวกเขาไม่ได้ควรได้รับ คือ อำนาจในการปกครอง เพราะเมื่อพวกเขาได้รับอำนาจแล้ว เขาก็จะทำสิ่งที่เขาถนัดต่อไปคือ ทำลายต่อไป ทำลายผู้ที่ต่อต้านพวกเขา เข่นฆ่าจับขังคนเห็นต่าง ฯลฯ อำนาจการปกครองควรอยู่ในมือผู้ที่มีความสามารถในการสรรค์สร้าง ทว่า นักสรรค์สร้างไม่เคยอยู่ในหมู่นักปฏิวัติ เขาถนัดการสร้างสรรค์ ไม่ใช่ทำลาย เขาถนัดการดูแล ไม่ใช่โค่นล้ม ฯลฯ แล้วเมื่อนักปฏิวัติสู้ชนะได้อำนาจมาแล้ว เขาจะไม่ยอมมอบอำนาจให้กับนักสรรค์สร้าง นักสรรค์สร้างอาจถูกมองว่าเป็นพวกเมินเฉย "พวกมันไม่ได้มาร่วมสู้กับเรา เราจะให้อำนาจพวกมันทำไม?"
นักปฏิวัติถนัดในการทำลายแต่ไม่ถนัดในการสร้าง นักสรรค์สร้างถนัดในการสร้างแต่ไม่ถนัดในการทำลาย คือบุ๋นและบู๊ มีอยู่คู่โลกเหมือนหยินและหยาง เมื่อหมดวาระของหยางก็ต้องส่งต่อให้หยิน ดั่งตะวันส่งต่อโลกให้จันทรา นี่คือสมดุล หากนักปฏิวัติ หลังปฏิวัติเสร็จสิ้น ยอมส่งมอบอำนาจให้นักสรรค์สร้าง นักปฏิวัติอาจถูกจารึกชื่อไว้ในฐานะวีรบุรุษ และประเทศก็เดินไปข้างหน้าได้ แต่หากนักปฏิวัติยังกำอำนาจอยู่ในมือต่อไป ปลายทางของประเทศก็คือความพังพินาศ ทุกการปฏิวัติในประวัติศาสตร์จึงจบลงที่ความล้มเหลวเสมอ วีรบุรุษจะกลายเป็นทรราชในท้ายที่สุดอย่างมิอาจเลี่ยงได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น