ภาษาที่เรียบง่ายที่สุด โดย แจ็ค ไอเซนมานน์ (Jack Eisenmann) ใครๆก็สามารถเชี่ยวชาญ Facilish ได้ภายใน 3 นาที! เพียงแค่อ่านคู่มือนี้
ไวยากรณ์
ไวยากรณ์
มีคำเพียงชนิดเดียว คือ คำคุณศัพท์ (adjective) ประโยคประกอบด้วยคำคุณศัพท์ และจบด้วยเครื่องหมายจุลภาค [,], จุด [.], เครื่องหมายคำถาม [?] หรือเครื่องหมายอัศเจรีย์ [!]
พจนานุกรม
+ : /i/ [ออกเสียว่า อี] เหมือนในคำว่า "bEEt" (adj) [แปลว่า] ดี; มีความสุข; เชิงบวก.
พจนานุกรม
+ : /i/ [ออกเสียว่า อี] เหมือนในคำว่า "bEEt" (adj) [แปลว่า] ดี; มีความสุข; เชิงบวก.
– : /u/ [ออกเสียงว่า อู] เหมือนในคำว่า "bOOt" (adj) [แปลว่า] แย่; ไม่มีความสุข; เชิงลบ.
ตัวอย่าง
ตัวอย่าง
+ –? +. + + +.
(ฉันรู้สึกอย่างไร? ฉันมีความสุข. ค่อนข้างมีความสุขมาก.)
+ + + – –. – – + + + + +!
(บางครั้งชีวิตก็มอบมะนาวให้คุณ. จงทำน้ำมะนาว!)
ขอแสดงความยินดีด้วย! ตอนนี้คุณพูดภาษา Facilish ได้คล่องแคล่วแล้ว ไปสอนเพื่อนและครอบครัวของคุณได้เลย!
หมายเหตุ
หมายเหตุ
ยัติภังค์สั้น ("-") อาจพิมพ์ได้ง่ายกว่ายัติภังค์ยาว ("–") แต่ยัติภังค์ยาวมีความยาวใกล้เคียงกับเครื่องหมายบวกมากกว่า จึงดูสวยงามกว่า แต่ทั้งยัติภังค์สั้นและยัติภังค์ยาวสามารถใช้แทนคำเดียวกันนี้ได้
=======
บทความข้างต้นแปลจาก คู่มือภาษาเฟซิลิชอย่างเป็นทางการ
ภาษาเฟซิลิชเป็นภาษาประดิษฐ์ที่เรียบง่ายอย่างสุดขั้ว เพราะมีคำเพียง 2 คำ คือ + กับ – เป็นเหมือนภาษาเลขฐาน 2 คือ 0 กับ 1 อาจเรียกได้ว่าเป็นภาษาหยินหยางก็ได้อยู่นะครับ
ด้วยข้อจำกัดของภาษาเฟซิลิชที่มีเพียงสองคำและเครื่องหมายวรรคตอน การสื่อสารจึงต้องอาศัย บริบท, จำนวนคำ, และ เครื่องหมายวรรคตอน เป็นหลัก ว่าแต่จะใช้ภาษาเฟซิลิชสื่อสารกันได้อย่างไรล่ะ? เมื่อได้มีเวลาทำความเข้าใจจากคู่มือภาษาฯ ก็พบแนวทางว่าจะใช้ภาษานี้สื่อสารกันได้ประมาณนี้ครับ มา เรามาลองคิดหาวิธีที่จะใช้ภาษาสองคำนี้ในการสื่อสารกันเถอะ
แสดงความรู้สึกหรือทัศนคติ
คำเดี่ยวๆ
+ = สื่อถึงความรู้สึกดี, เห็นด้วย, ใช่, โอเค, ชอบ, มีความสุข
– = สื่อถึงความรู้สึกไม่ดี, ไม่เห็นด้วย, ไม่, ไม่โอเค, ไม่ชอบ, ไม่มีความสุข
การใช้คำซ้ำๆสามารถเน้นความรู้สึกนั้นๆได้
+ + +. = มีความสุขมาก, ดีมาก
– – –. = แย่มากๆ, ไม่พอใจอย่างยิ่ง
ถามคำถาม
การใช้เครื่องหมายคำถาม ? ต่อท้ายคำหรือกลุ่มคำ จะเปลี่ยนจากความหมายเป็นการถาม
+? = ดีไหม?/โอเคไหม?/คุณมีความสุขไหม?
–? = ไม่ดีเหรอ?/ไม่โอเคใช่ไหม?/คุณไม่มีความสุขเหรอ?
+ +? = ดีมากๆเลยใช่ไหม?
+ + +. = มีความสุขมาก, ดีมาก
– – –. = แย่มากๆ, ไม่พอใจอย่างยิ่ง
ถามคำถาม
การใช้เครื่องหมายคำถาม ? ต่อท้ายคำหรือกลุ่มคำ จะเปลี่ยนจากความหมายเป็นการถาม
+? = ดีไหม?/โอเคไหม?/คุณมีความสุขไหม?
–? = ไม่ดีเหรอ?/ไม่โอเคใช่ไหม?/คุณไม่มีความสุขเหรอ?
+ +? = ดีมากๆเลยใช่ไหม?
+ –? = ดีหรือไม่ดี?/โอเคหรือไม่โอเค?/มีความสุขหรือไม่มีความสุข?/รู้สึกอย่างไรบ้าง?
แสดงความตกใจหรือความตื่นเต้น
การใช้เครื่องหมายอัศเจรีย์ ! จะแสดงถึงอารมณ์ที่เข้มข้น
+! = เยี่ยมไปเลย!/ดีจริง!
–! = แย่แล้ว!/ไม่นะ!
สร้างวลีหรือประโยคอย่างง่าย
การเรียงร้อยคำคุณศัพท์หลายๆคำเข้าด้วยกัน (อาจคั่นด้วยจุลภาค) อาจสื่อถึงความรู้สึกหรือสถานการณ์ที่ซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย แต่การตีความจะขึ้นอยู่กับบริบทอย่างมาก
++, –. = (อาจจะหมายถึง) เริ่มต้นดีๆอยู่ แล้วก็แย่ลง
– –, +! = (อาจจะหมายถึง) แย่มากๆ แต่สุดท้ายกลับดี!
อาศัยบริบทอย่างมาก
ภาษาเฟซิลิชจะพึ่งพาบริบทของการสนทนาอย่างมาก ผู้ฟังจะต้องพิจารณาถึงสถานการณ์, น้ำเสียง (ถ้าพูด), และภาษากายของผู้พูดเพื่อที่จะเข้าใจความหมายที่แท้จริง เช่น ถ้ามีคนพูด "+" หลังจากที่คุณเล่าเรื่องตลก อาจจะหมายถึง "ตลกดี" แต่ถ้าพูด "+" หลังจากที่คุณบอกข่าวดี อาจจะหมายถึง "ยินดีด้วย"
ข้อจำกัดและสิ่งที่ต้องพิจารณา
ด้วยคำศัพท์ที่จำกัด การสื่อสารมีแนวโน้มที่จะกำกวมและคลุมเครือสูงมาก การตีความอาจแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล
การถ่ายทอดความคิดที่ซับซ้อน, รายละเอียด, หรือเรื่องราวจะทำได้ยากหรือไม่ได้เลย
ถ้าต้องการใช้ภาษาเฟซิลิชจะต้องมีการ ตกลงหรือเข้าใจร่วมกันในระดับหนึ่ง ว่าการใช้คำและเครื่องหมายวรรคตอนในบริบทต่างๆจะหมายถึงอะไร เช่น อาจแบ่งช่วงคำเพื่อบอกความเป็นไปของอารมณ์ความรู้สึกในวันนั้น [ช่วงเช้า, ช่วงกลางวัน, ช่วงเย็นของวัน] เป็นต้น ก็อาจสื่อสั้นๆได้ถึงความรู้สึกในแต่ละช่วงของวัน เป็นต้น
แสดงความตกใจหรือความตื่นเต้น
การใช้เครื่องหมายอัศเจรีย์ ! จะแสดงถึงอารมณ์ที่เข้มข้น
+! = เยี่ยมไปเลย!/ดีจริง!
–! = แย่แล้ว!/ไม่นะ!
สร้างวลีหรือประโยคอย่างง่าย
การเรียงร้อยคำคุณศัพท์หลายๆคำเข้าด้วยกัน (อาจคั่นด้วยจุลภาค) อาจสื่อถึงความรู้สึกหรือสถานการณ์ที่ซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย แต่การตีความจะขึ้นอยู่กับบริบทอย่างมาก
++, –. = (อาจจะหมายถึง) เริ่มต้นดีๆอยู่ แล้วก็แย่ลง
– –, +! = (อาจจะหมายถึง) แย่มากๆ แต่สุดท้ายกลับดี!
อาศัยบริบทอย่างมาก
ภาษาเฟซิลิชจะพึ่งพาบริบทของการสนทนาอย่างมาก ผู้ฟังจะต้องพิจารณาถึงสถานการณ์, น้ำเสียง (ถ้าพูด), และภาษากายของผู้พูดเพื่อที่จะเข้าใจความหมายที่แท้จริง เช่น ถ้ามีคนพูด "+" หลังจากที่คุณเล่าเรื่องตลก อาจจะหมายถึง "ตลกดี" แต่ถ้าพูด "+" หลังจากที่คุณบอกข่าวดี อาจจะหมายถึง "ยินดีด้วย"
ข้อจำกัดและสิ่งที่ต้องพิจารณา
ด้วยคำศัพท์ที่จำกัด การสื่อสารมีแนวโน้มที่จะกำกวมและคลุมเครือสูงมาก การตีความอาจแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล
การถ่ายทอดความคิดที่ซับซ้อน, รายละเอียด, หรือเรื่องราวจะทำได้ยากหรือไม่ได้เลย
ถ้าต้องการใช้ภาษาเฟซิลิชจะต้องมีการ ตกลงหรือเข้าใจร่วมกันในระดับหนึ่ง ว่าการใช้คำและเครื่องหมายวรรคตอนในบริบทต่างๆจะหมายถึงอะไร เช่น อาจแบ่งช่วงคำเพื่อบอกความเป็นไปของอารมณ์ความรู้สึกในวันนั้น [ช่วงเช้า, ช่วงกลางวัน, ช่วงเย็นของวัน] เป็นต้น ก็อาจสื่อสั้นๆได้ถึงความรู้สึกในแต่ละช่วงของวัน เป็นต้น
คำศัพท์ที่ต้องรู้
+ + + + + !
ผมคงไม่ต้องแปล เพราะผู้ที่ติดตามซีรี่ย์ภาษาประดิษฐ์ของเราน่าจะรู้อยู่แล้วว่าศัพท์ที่ต้องรู้คืออะไร อิอิ
เฟซิลิชเป็นภาษาที่เน้นความเรียบง่ายสุดขั้ว การสื่อสารจึงเป็นไปในลักษณะของการแสดงออกทางอารมณ์และความรู้สึกขั้นพื้นฐาน โดยอาศัยบริบทและเครื่องหมายวรรคตอนเป็นตัวช่วยในการสื่อความหมาย การสื่อสารที่ซับซ้อนหรือต้องการรายละเอียดอาจจะไม่สามารถทำได้ด้วยภาษานี้ มันจึงเหมือนเป็นภาษาเชิงทดลอง เหมาะสมกับการใช้แสดงความรู้สึกสั้นๆง่ายๆ มากกว่าที่จะเป็นภาษาที่ใช้ในการสื่อสารในชีวิตประจำวันอย่างจริงจัง
ลองนึกภาพว่าเหมือนกับการใช้แค่การแสดงสีหน้า 'ยิ้ม' กับ 'ขมวดคิ้ว' สำหรับการสื่อสารทั้งหมด สามารถใช้บอกความรู้สึกพื้นฐานได้ แต่การสนทนาที่ลึกซึ้งคงเป็นไปได้ยากนั่นเองครับ
แถม
ภาษาประดิษฐ์ที่ถูกใช้เพื่อสื่อสารกันจริงๆทั่วโลก ซึ่งได้รับความนิยมและน่าสนใจ
