ซูตงปอ เป็นอำมาตย์ใหญ่ และเป็นนักประพันธ์ชื่อดัง เขียนหนังสือไว้มากมายทั้งทางโลกและทางธรรม มีชื่อเสียงขจรขจายไปทั่ว
ซูตงปอ เป็นศิษย์ของพระอาจารย์เซนชื่อดังรูปหนึ่ง วันหนึ่งคิดจะแสดงว่าตนปฏิบัติถึงขั้นล้ำลึกแล้ว จึงเขียนเป็นโศลกว่า
-------------------------------
ค้อมหัวคำนับฟ้าเหนือฟ้า
แสงเจิดจ้าสาดส่องเหล่าเวไนย
ลมแปดทิศโหมมาไม่หวั่นไหว
นั่งนิ่งในดอกบัวสีม่วงทอง
-------------------------------
เขียน เสร็จแล้วให้คนรับใช้นำไปให้พระอาจารย์ พระอาจารย์อ่านแล้วก็เขียนใส่ด้านหลังโศลกว่า “ผายลม” ( เป็นศัพท์สแลงแปลว่า เพ้อเจ้อ ไร้สาระ)
เมื่อ ซูตงปอ อ่านแล้ว ให้บันดาลโทสะยิ่งนัก นั่งเรือข้ามฟากไปหาพระอาจารย์ทันที พระอาจารย์รู้อยู่แล้วว่า ซูตงปอ ต้องมา จึงสั่งลูกศิษย์ไว้แล้วว่า วันนี้ไม่รับแขก ซูตงปอ ยิ่งเดือดดาลเพิ่มขึ้นไปอีก ถือวิสาสะเดินไปที่ห้องพักพระอาจารย์ ขณะที่กำลังจะยกมือขึ้นเคาะประตู เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งติดไว้ที่หน้าประตูว่า
-------------------------------
ลมแปดทิศโหมมาไม่หวั่นไหว
แต่ลมตดเดียวซัดท่านมาถึงนี่
-------------------------------
ซูตงปอ เลยรู้สึกตัว และอดขบขันตัวเองไม่ได้ หลังจากนั้นจึงมีคำพังเพยมาจนถึงทุกวันนี้ว่า “จงเอาเยี่ยง แต่อย่าเอาอย่าง ซูตงปอ”
“เอาเยี่ยงที่ฝักใฝ่ธรรมะ แตกฉานอภิธรรม แต่อย่าเอาอย่างที่ การปฏิบัติยังไปไม่ถึงไหน”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น